Casper² (10 jaar): 

“Ik vond het lezen het leukst. Nu is het verwerkt in mijn hoofd, wat ik vroeger allemaal heb meegemaakt.” Pleegouders van Casper: “Je weet niet waar je in stapt. De babydingen zijn voor de vrouw makkelijker dan voor de man om te doen, maar je groeit er wel in. Als het kind zich eraan overgeeft, is het ook wel heel erg leuk om te doen. Het moet wel rustig om je heen zijn. Casper was heel trots op de collages en hij heeft ze steeds goed bekeken. Ze zitten nu in zijn levensboek. Het was voor Casper erg prettig dat de therapie onder schooltijd kon en de school heeft er ook helemaal niet moeilijk over gedaan. Casper kan nu nabijheid beter verdragen en hij blijft minder hangen in boosheid.”

Marsha² (12 jaar) houdt gedurende de fasetherapie een spreekbeurt op school over haar therapie. Ze vertelt er heel vrij over: 

“Eigenlijk doe ik twee dingen. Ik heb speltherapie én fasetherapie. Wat is fasetherapie? Fasetherapie doen ze bij kinderen die niet als een echte baby of peuter of kleuter zijn verzorgd. Ze doen dit zodat het kind het goede baby- of peuter- of kleutergevoel een beetje krijgt. De babyfase duurde heel lang, omdat ik het niet leuk vond. Ik vond het een beetje dom... Ik had er een beetje een raar gevoel bij… Ik voelde me niet op mijn gemak. Nu zit ik in de peuterfase en dat is leuker.” [Citaat uit: Thoomes-Vreugdenhil (2006), blz. 213¹]